Durven om het team in beweging te krijgen maakt het verschil of je een team traint of echt een team coacht. Onze week zat vol met teamcoaching en het was genieten!
Bij de check-in voel je vaak al de sfeer en vooral wat er niet gezegd wordt. Dat was letterlijk het geval bij dit team. Woorden als ‘afwachtend, ik zeg nog even niks en ik zie wel wat er gebeurt’ voerden de boventoon.
"Tja, het lijkt erop dat niemand wat gaat zeggen vandaag. Dan wordt het een stille dag" met een knipoog, was de eerste manier om dit te benoemen.
Daarna is het altijd laveren tussen mensen non-verbaal uitnodigen, de juiste oefeningen om iedereen aan het praten te krijgen, sturen met vragen of juist confronteren.
Alles in het moment en voelen wat er nodig is. Zowel de durf om het nog even te laten of het lef om het expliciet te benoemen, maken het verschil.
Het lukt ons om dan zo’n sfeer te creëren dat iedereen zich durft uit te spreken, waardoor je alle meningen en inzichten op tafel krijgt. Het mooie is dat er dan vaak een totaal ander beeld ontstaat dan dat iedereen dacht.
Een teamlid sprak zich uit en zei: “Ik dacht altijd dat het 9 tegen 1 was, maar nu blijkt het 2 tegen 1 te zijn en dat voelt al heel anders”. De meerderheid van het team had het gevoel dat ze partij moesten kiezen en bleef daarom zwijgen, waardoor ze eigenlijk instemde. Een patroon was ontstaan.
Hoe mooi is dan het inzicht van het team dat ze afscheid kunnen nemen van het gevoel dat je 'jezelf niet mag zijn', het uitspelen van elkaar of het continue 'doen alsof’.
Wij zijn op ons best als we de ruimte krijgen echt te teamcoachen. Hoe we dat doen? Niet door programma’s die bol staan van modellen, oefeningen of teamspellen, maar door de teamenergie te voelen en mensen te bewegen om het echte gesprek aan te gaan en dat weer praktisch te maken voor op het werk. Echt genieten om dan weer de verbinding te zien die in het team is ontstaan!
